خوردن دیروقت غذا موجب افزایش گرسنگی، کاهش مصرف کالری در بدن و تغییر بافت چربی می‌شود.
چاقی تقریباً 42 درصد از جمعیت بزرگسال ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد و به شروع بیماری های مزمن از جمله دیابت، سرطان و سایر بیماری های با شرایط مشابه کمک می‌کند.
در حالی که در بسیاری از معروف ترین رژیم‌های غذایی سالم توصیه می‌شود که از دیر غذا خوردن پرهیز شود، با این حال تحقیقات کمی تأثیر واقعی سه فاکتور مهم در چاقی شامل تنظیم کالری دریافتی، میزان کالری سوخته شده و تغییرات مولکولی را در شرایط ” خوردن دیر هنگام” را بررسی کرده است.
یک مطالعه جدید توسط محققان بیمارستان بریگهام، نشان داد که زمانی که ما غذا می خوریم به طور قابل توجهی بر مصرف انرژی، اشتها و مسیرهای مولکولی ما در بافت چربی تأثیر می گذارد.
Frank Scheer، نویسنده ارشد، مدیر برنامه کرونوبیولوژی پزشکی در بخش خواب و اختلالات شبانه روزی بریگام، توضیح داد: “ما می خواستیم مکانیسم هایی را آزمایش کنیم که ممکن است توضیح دهد که چرا دیرخوردن خطر چاقی را افزایش می دهد.” “تحقیقات قبلی توسط ما و دیگران نشان داده بود که دیر غذا خوردن با افزایش خطر چاقی، افزایش چربی بدن و کاهش موفقیت در کاهش وزن مرتبط است. ما می خواستیم دلیل آن را بفهمیم”.
Nina Vujovic، نویسنده اول، دکترا، محقق برنامه کرونوبیولوژی پزشکی در بخش خواب و اختلالات شبانه روزی بریگام، گفت: «در این مطالعه، ما پرسیدیم: «آیا زمانی که ما غذا می خوریم زمانی که همه چیز ثابت باشد، اهمیت دارد؟» و ما متوجه شدیم که خوردن چهار ساعت بعد تفاوت قابل توجهی در میزان گرسنگی ما، نحوه کالری سوزی بعد از غذا خوردن و نحوه ذخیره چربی ایجاد می کند.
Vujovic، Scheer و تیم آنها 16 بیمار با شاخص توده بدنی (BMI) در محدوده اضافه وزن یا چاق را مورد مطالعه قرار دادند. هر شرکت‌کننده دو پروتکل آزمایشگاهی را تکمیل کرد: یکی با برنامه‌ریزی دقیق وعده‌های غذایی اولیه، و دیگری با همان وعده‌های غذایی، که هر کدام حدود چهار ساعت بعد در روز برنامه‌ریزی شده بودند. در دو تا سه هفته آخر قبل از شروع هر یک از پروتکل‌های آزمایشگاهی، شرکت‌کنندگان برنامه‌های خواب و بیداری ثابتی داشتند و در سه روز آخر قبل از ورود به آزمایشگاه، رژیم‌های غذایی و برنامه‌های غذایی یکسان را در خانه به شدت دنبال کردند. در آزمایشگاه، شرکت‌کنندگان مرتباً گرسنگی و اشتهای خود را ثبت کردند، نمونه‌های خون کوچک مکرر در طول روز ارائه کردند و دمای بدن و انرژی مصرفی‌شان اندازه‌گیری شد. برای اندازه‌گیری اینکه چگونه زمان غذا خوردن بر مسیرهای مولکولی دخیل در چربی‌زایی تأثیر می‌گذارد، یا اینکه چگونه بدن چربی را ذخیره می‌کند، محققان بیوپسی‌های بافت چربی را از زیر مجموعه‌ای از شرکت‌کنندگان در طی آزمایش‌های آزمایشگاهی در پروتکل‌های زودهنگام و اواخر غذا خوردن جمع‌آوری کردند تا امکان مقایسه الگوهای بیان ژن را فراهم کنند.
نتایج نشان داد که خوردن بعداً تأثیرات عمیقی بر گرسنگی و هورمون‌های تنظیم‌کننده اشتها لپتین و گرلین داشت که بر انگیزه ما برای خوردن تأثیر می‌گذارند. به طور خاص، سطح هورمون لپتین، که نشان دهنده سیری است، در طول 24 ساعت در شرایط دیرخوردن نسبت به شرایط اولیه غذا خوردن کاهش یافت. وقتی شرکت‌کنندگان دیرتر غذا خوردند، کالری‌ها را با سرعت کمتری سوزاندند و بیان ژن بافت چربی را به سمت افزایش چربی‌زایی و کاهش لیپولیز نشان دادند که باعث رشد چربی می‌شود. قابل ذکر است، این یافته‌ها مکانیسم‌های فیزیولوژیکی و مولکولی همگرا را نشان می‌دهند که زمینه‌ی همبستگی بین دیرخوردن و افزایش خطر چاقی را تشکیل می‌دهند.
Nina Vujovic توضیح می‌دهد که این یافته‌ها نه تنها با تحقیقات گسترده‌ای مطابقت دارد که نشان می‌دهد خوردن دیرتر ممکن است احتمال ابتلا به چاقی را افزایش دهد، بلکه آنها مسیر جدیدی را در مورد فهمیدن چگونگی این اتفاق باز می‌کند. با استفاده از یک مطالعه متقاطع تصادفی و کنترل شدید عوامل رفتاری و محیطی مانند فعالیت بدنی، وضعیت بدنی، خواب و قرار گرفتن در معرض نور، محققین توانستند تغییرات سیستم های کنترل مختلف دخیل در تعادل انرژی را تشخیص دهند که نشانگر نحوه استفاده بدن ما است.
منبع:
- Nina Vujović et al. Late isocaloric eating increases hunger, decreases energy expenditure, and modifies metabolic pathways in adults with overweight and obesity. Cell Metabolism, 2022 DOI: 10.1016/j.cmet.2022.09.007
- https://www.sciencedaily.com/releases/2022/10/221004121928.htm
