لیست تست‌ها:
Autoantibody test, urinalysis, CBC (complete blood count), rheumatoid factor test, VDRL (Venereal Disease Research Laboratory) test, cryoglobulin test, SPEP (serum protein electrophoresis) ESR (erythrocyte sedimentation rate), CRP (C-reactive protein), complement components, PT (prothrombin time), PTT (partial thromboplastin time), Anti-NMO (anti-neuromyelitis optica) antibody test.
توضیحات
لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) یک بیماری خودایمنی مزمن است که می‌تواند بخش‌های مختلف بدن همچون پوست، مفاصل، کلیه‌ها، مغز و سایر اندام‌ها را درگیر کند. در SLE، سیستم ایمنی به‌اشتباه به بافت‌های سالم حمله می‌کند که باعث بروز التهاب و آسیب می‌شود. این بیماری با دوره‌های شعله‌ورشدن و بهبودی مشخص می‌شود. علائم آن می‌تواند در بیماران مختلف، بسیار متفاوت و شامل خستگی، درد مفاصل، بثورات پوستی و تب باشد. علت SLE به طور کامل شناخته نشده؛ اما فاکتورهای ژنتیکی، محیطی و هورمونی را شامل می‌شود.
برای تشخیص SLE، پزشکان از ترکیبی از ارزیابی بالینی و تست‌های آزمایشگاهی استفاده می‌کنند، زیرا هیچ آزمایشی نمی‌تواند به‌صورت قطعی این بیماری را تشخیص دهد. اینجا آزمایش‌هایی که معمولاً تجویز می‌شوند را بررسی می‌کنیم:
۱. تست اتو آنتی‌بادی: آنتی‌بادی‌های خاصی را که بافت‌های بدن را هدف قرار می‌دهند، اندازه‌گیری می‌کند.
– آنتی‌بادی ضدهسته‌ای (ANA): تقریباً تمام بیماران SLE، تست ANA مثبت دارند. این آزمایش آنتی‌بادی‌هایی را که هسته سلول‌ها را هدف قرار می‌دهند، شناسایی می‌کند.
– آنتی‌بادی Anti-Sm: مخصوص SLE که آنتی‌ژن‌های اسمیت (Sm) را هدف قرار می‌دهد.
– آنتی DNA دو رشته‌ای (anti-dsDNA): برای SLE بسیار اختصاصی است که نمایانگر بیماری شدید و درگیری کلیه است.
– Anti-SSA (Ro) و Anti-SSB (La): اینها می‌توانند در SLE و سندرم شوگرن، همراه با لوپوس نوزادی وجود داشته باشند.
– آنتی‌بادی‌های ضد کروماتین: می‌تواند نشان‌دهنده SLE و لوپوس ناشی از دارو باشد.
۲. آزمایش ادرار: وجود پروتئین و گلبول‌های قرمز در ادرار را بررسی می‌کند که نمایانگر درگیری کلیه است.
۳. شمارش کامل خون (CBC): کم‌خونی، لکوپنی و لنفوپنی را که در SLE شایع هستند، ارزیابی می‌کند.
۴. فاکتور روماتوئید (RF): می‌تواند در SLE و سایر بیماری‌های خودایمنی مثبت باشد.
۵. VDRL (آزمایشگاه تحقیقاتی بیماری‌های مقاربتی): برای سیفلیس انجام می‌شود اما می‌تواند در SLE به‌صورت کاذب مثبت باشد.
۶. تست کرایوگلوبولین: پروتئین‌های غیرطبیعی در خون را که با وازکولیت مرتبط هستند، شناسایی می‌کند.
۷. الکتروفورز پروتئین سرم (SPEP): پروتئین‌های موجود در خون و الگوهای آنها را شناسایی می‌کند که می‌تواند افزایش میزان گاماگلوبولین را نشان دهد.
۸. سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR) و پروتئین واکنشی C (CRP): نشان‌دهنده التهاب است؛ اما مختص SLE نیست.
۹. اجزای کمپلمان (C3, C4): در SLE فعال اغلب به علت رسوب کمپلکس ایمنی و فعال‌شدن کمپلمان کاهش می‌یابد.
۱۰. آزمایشات لخته‌شدن خون: همچون زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT)، وضعیت لخته‌شدن خون را ارزیابی کنید. اگر بیمار مشکوک به SLE با ناهنجاری‌های لخته‌شدن باشد، آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپیدی اندازه‌گیری می‌شوند.
۱۱. Anti-NMO (نورومیلیت اپتیکا): تست آنتی‌بادی اختصاصی برای اختلال طیف نورومیلیت اپتیکا، اما می‌تواند بخشی از تشخیص افتراقی به دلیل تظاهرات عصبی مشابه باشد.