نمونه ادرار بیمار در یک ظرف استریل و با رعایت تکنیک‌های آسپتیک مناسب برای به حداقل رساندن آلودگی جمع‌آوری می‌شود. تلقیح: حجم کوچک و دقیقی از نمونه ادرار با استفاده از یک حلقه یا پیپت کالیبره شده به یک پلیت آگار استریل یا محیط کشت براث منتقل می شود. برای افزایش رشد و شناسایی باکتری ها می‌توان از پلیت‌ها یا محیط های متعدد استفاده کرد. انکوباسیون: پلیت‌های تلقیح شده یا محیط های کشت در یک دستگاه انکوباسیون در دمای کنترل شده (معمولاً ۳۷ درجه سانتیگراد) قرار می گیرند تا رشد باکتری را افزایش دهند. این پلیت ها برای یک دوره خاص، معمولاً ۱۸ تا ۲۴ ساعت، انکوبه می شوند، اما بسته به پروتکل های آزمایشگاه، ممکن است تا ۴۸ ساعت یا بیشتر ادامه یابد. مشاهده رشد باکتری: پس از دوره انکوباسیون، پلیت ها یا محیط ها از نظر وجود رشد باکتری بررسی می شوند. رشد از نظر کمیت و ویژگی ها ارزیابی می شود. شناسایی: کلنی های باکتری بر اساس ظاهر، الگوهای رشد و تست‌های بیوشیمیایی شناسایی می شوند. پاتوژن‌های رایج مسبب عفونت ادراری عبارتند از: اشریشیا کلی (E. coli)، انتروکوکوس و گونه های کلبسیلا. تست حساسیت آنتی بیوتیکی: علاوه بر شناسایی، آزمایش حساسیت آنتی بیوتیکی نیز انجام می شود تا مشخص گردد کدام آنتی بیوتیک در برابر باکتری های شناسایی شده موثر است. این کار به انتخاب داروی آنتی بیوتیک کمک می کند.
