1. جمع آوری نمونه: یک نمونه معمولاً ادرار، خون یا بزاق فرد جمع آوری می شود. 2. آماده سازی نمونه: نمونه جمع آوری شده برای اطمینان از اینکه در شرایط مناسب برای آزمایش قرار دارد، پردازش می شود شامل برچسب زدن، مستندسازی و آماده سازی مناسب برای جلوگیری از آلودگی. 3. ایمونواسی: نمونه جمع آوری شده سپس تحت آزمایش ایمونواسی قرار می گیرد. انواع مختلفی از ایمونواسی وجود دارد که می توان از آن استفاده کرد، مانند ELISAs یا سنجش جریان جانبی. این سنجش ها از آنتی بادی هایی استفاده می کنند که مخصوص بنزودیازپین ها و دیازپام هستند. 4. واکنش اتصال: اگر بنزودیازپین ها یا دیازپام در نمونه وجود داشته باشد، به آنتی بادی های خاص مورد استفاده در آزمایش متصل می شوند. این اتصال یک کمپلکس آنتی ژن-آنتی بادی را تشکیل می دهد. 5. تشخیص و اندازه گیری: سیستم ایمونواسی شامل یک روش تشخیص است که اغلب شامل تغییرات رنگ یا نشانگرهای دیگر است. شدت واکنش متناسب با مقدار بنزودیازپین ها یا دیازپام در نمونه است. 6. مقایسه با استانداردها: شدت واکنش در نمونه آزمایش با منحنی استاندارد ایجاد شده با استفاده از غلظت های شناخته شده بنزودیازپین ها یا دیازپام مقایسه می شود. این مقایسه به تعیین کمیت مقدار ماده در نمونه کمک می کند. 7. تفسیر نتیجه: نتایج آزمایش توسط متخصص تفسیر می شود. اگر شدت واکنش بالاتر از آستانه مشخصی باشد، نشان دهنده وجود بنزودیازپین یا دیازپام در نمونه است.
