آنتی بادی های آنتی هیستون اتو آنتی بادی هایی هستند که زیرمجموعه ای از خانواده آنتی بادی های ضد هسته ای هستند که به صورت اختصاصی زیرواحدهای پروتئین هیستون یا کمپلکس های هیستون را هدف قرار می دهند. امروزه، آنتی بادی های آنتی هیستون به عنوان مارکر لوپوس اریتماتوز سیستمیک در نظر گرفته می شوند، اما در سایر بیماری های خودایمنی مانند سندرم شوگرن، درماتومیوزیت یا آرتریت روماتوئید نیز نقش دارند. آنتی بادی های ضد هیستون می توانند به عنوان مارکری برای شناسایی لوپوس ناشی از دارو نیز باشند. آنتی بادی های آنتی هیستونی پنج دسته اصلی زیرواحدهای پروتئین هیستون را هدف قرار می دهند: H1، H2A، H2B، H3 و H4. آنتی بادی های آنتی هیستون متنوع هستند، بنابراین به غیر از از هدف قرار دادن زیرواحدهای پروتئین، آنتی بادی های مختلف نیز می‌توانند برای کمپلکس های مختلف، از جمله دایمر H2A-H2B یا تترامر H3-H4 اختصاصی باشند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد آنتی‌بادی‌های آنتی هیستونی IgG و IgM که به علت قرار گرفتن در معرض داروهای مختلف تولید می‌شوند، مختص اپی‌توپ‌های کمپلکس‌های مختلف هیستونی هستند. آنتی بادی های آنتی هیستون را می توان با روش الایزا تشخیص داد. همچنین می توان از ایمونوفلورسانس غیرمستقیم برای تشخیص آنتی بادی های آنتی هیستون استفاده کرد.