آزمایش خونی است که برای تشخیص بیماری های خودایمنی کبد، مخصوصاً هپاتیت خود ایمنی استفاده می شود. این آزمایش به تشخیص وجود اتوآنتی بادی‌های خاص در خون کمک می‌کند که میکروزوم‌های کبد و کلیه را که ساختارهای کوچکی در سلول‌های کبد و کلیه هستند، هدف قرار می‌دهند. وجود این اتوآنتی بادی ها می تواند نشان دهنده هپاتیت خود ایمنی باشد. هپاتیت خود ایمنی یک بیماری التهابی کبدی و یکی از اختلالات سیستم ایمنی بدن است. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن به اشتباه کبد را به عنوان یک جسم خارجی و خطرناک تلقی می‌کند و به آن حمله می‌کند و باعث التهاب و آسیب به این عضو می‌شود. این بیماری معمولاً در زنان بیشتر از مردان و در سنین مختلف قابل ابتلا است. علائم هپاتیت خود ایمنی متغیر است و در برخی افراد شدید است اما در دیگران ملایم می‌باشد. نشانه‌های شایع آن شامل احساس خستگی، ضعف عمومی، کاهش اشتها، وزن کاهشی، تورم شکمی، تغییرات در رنگ چشم و پوست به شکل زردی (یرقان)، درد در قسمت راست بالای شکم و احتمالاً حساسیت در ناحیه کبدی (سرفه و درد در ناحیه کبدی) هستند. علت دقیق هپاتیت خود ایمنی هنوز مشخص نشده است. ژنتیک و وراثت، برخی فاکتورهای محیطی نظیر عفونت‌ها، داروها، و عوامل استرسی ممکن است در افزایش خطر ابتلا تأثیر داشته باشند. علاوه بر آزمایش گفته شده آزمایش‌های خون شامل اندازه‌گیری آنزیم‌های کبدی مانند آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) نیز برای ارزیابی سلامت کبد انجام می‌شوند. آزمایش‌های خون و سونوگرافی یا ام آر آی کبد به تشخیص کمک می‌کنند. در برخی موارد، برای تأیید تشخیص و ارزیابی بیشتر تخریب کبدی ، باید نمونه‌برداریانجام داده و بافت کبد در آزمایش‌های پاتولوژیکی مورد ارزیابی قرار گیرد.