نمونه ای از ترشح یا چرک زخم با استفاده از سواب یا سرنگ استریل از محل زخم گرفته می شود. این کار باید حتماً با تکنیک های آسپتیک مناسب به منظور جلوگیری از آلودگی در طول نمونه گیری انجام شود. سپس نمونه روی محیط کشت خاص در آزمایشگاه تلقیح می شود. از پلیت های آگار یا محیط های براث مختلف برای کشت باکتری یا قارچ های موجود در ترشحات زخم استفاده می شود. سپس در یک انکوباتور در دمای کنترل شده قرار می گیرند تا امکان رشد میکروارگانیسم های موجود در نمونه فراهم شود. دوره کمون بسته به نوع میکروب های مورد آزمایش متفاوت است(معمولا ۴۸-۲۴ ساعت برای باکتری ها). سپس پلیتها از نظر وجود کلنی های باکتریایی یا رشد قارچ بررسی می‌شوند.اگر باکتری ها شناسایی شوند، تحت آزمایش حساسیت ضد میکروبی قرار می گیرند که شامل تست باکتری های جدا شده با تعدادی از آنتی بیوتیک ها است تا مشخص شود کدام داروها در مهار رشد آنها موثر هستند.
